Υπεροχή

Καθώς κοιτάζω στον ουρανό ένα αρσενικό γεράκι περνάει. Αγαπά τη φωτιά που το ‘χω δοσμένη, αγαπά και τα κρίνα, μα στο τέλος δεν θα ‘ρθει. Δεν θα πω ποτέ πως με γέλασε. Θα πω πως είναι σοφότερο είδος κι απαλλαγμένο· μια πέτρα στον αέρα. Αυτό εστί ύψος κι όμορφα λουλούδια. Επόμενο είναι να βλέπω τα δέντρα μπερδεμένα με κούκλες. Είναι τόσο χαριτωμένο που όλοι θα πεθάνουμε, για το χαρτί και το ξύλο.

Σε ό,τι ξεβράζει η θάλασσα

Σκύψε πάνω μου και προσποιήσου. Πως είσαι σπόρος μπερδεμένος στη λάσπη και αναστεναγμός που δεν μπορεί να περπατήσει. Στο δρόμο για το πεπρωμένο, τα πουλιά μοιάζουν μ’ αναίσθητα σκαλιά. Ό,τι αποκαλώ αυτή την ώρα δέρμα, ή ανήμπορα να περιμένω τα μάτια σου· σ’αυτές τις τρύπες του τοίχου, μ’ αυτή τη φωνή, που οι αστράγαλοι κόβονται και παραμένω θέαμα, φεγγάρι ακρωτηρίου.

Λουκάς Λιάκος (δυο πεζά ποιήματα από τη Στροφορμή)