Σάπιο μήλο

που έχει φωλιάσει μέσα του σκουληκιασμένες μέρες

ο διψασμένος μου εγκέφαλος

μια υγρασία από λαχτάρα αδιευκρίνιστης υφής

να μου μουσκεύει τα χείλη της ανάγκης

εκεί που κάθε φορά για ένα τίποτα

νιώθεις το σώμα να διασπάται

εκεί που τα χέρια θέλουν ν’ ανοίξουν

ν’ αδράξουν το φευγιό που δεν έρχεται

μια ταπεινή αναγνώριση του πως θα ‘ταν

αν ερχόταν αυτό που θρυμματίζει μονάχα με τη σκέψη

όσα κατέχω

όσα θα ‘δινα χωρίς δεύτερη σκέψη για θυσία

για μια λιποταξία

που αν δεν επιτευχθεί θα επιφέρει

το επερχόμενο βαρετό μου τέλος.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου