Ποτέ δεν θα μάθω γιατί η γλώσσα σου μπήκε στο στόμα μου
όταν χωρίσαμε στο ξενοδοχείο σου
μετά από ένα φιλικό περίπατο στην πόλη
και μια αναγκαία εκτίμηση των αποστάσεων.
Πίστεψα πως μου έδινες για μια στιγμή
ένα μελλοντικό ραντεβού,
πως άνοιγες μια νεκρή ζώνη, κάποια μεσοβασιλεία
όπου να αγγίξω τα μικρούλικά σου βρύα.
Κυκλωμένη από φίλες με φίλησες,
εγώ η εξαίρεση, εγώ το τέρας,
κι εσύ η παραβάτης που μουρμούριζε.
Μακάρι να ‘ξερα ποιον φίλαγες,
ποιον αποχαιρετούσες.
Υπήρξα ο ευτυχισμένος εφημέριος για μια στιγμή,
αυτός που φορές βρίσκει μες στο σάλιο του
μια μικρή γεύση από αγιόκλημα
κάτω από νότιους ουρανούς.


Julio Cortázar, «Ποιήματα για την Κρίς» (μτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης)