Εγώ γευτεί, όπως άλλωστε όλοι, την πτώση της φιλίας. Την αναμενόμενη φθορά των χρόνων, καθώς η ανάγκη της διαφάνειας επιβάλλεται για τη συντήρηση του χρόνου που σμικραίνει. Τώρα πια, όσα γνώριζες,  δεν χωνεύονται, οφείλεται ίσως σ’ εκείνο το άγνωστο στομάχι του εγκεφάλου που με την ηλικία γίνεται πιο δύσκαμπτο, κατ’ ανάγκη επιλεκτικό.  Εκεί είναι, που αποκτάς μια μορφή δυσανεξίας και διαλέγεις προσεχτικά τι θα κατεβάζεις από δω και πέρα. Όπως και να ‘χει, θεωρώ πως παρά τις απώλειες, αναπόφευκτες, στάθηκα τυχερός, μια αγία τριάδα φίλων, είναι μια κερδισμένη ζωή.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου