Ίσως κι απόψε να ξαναδώ τα μάτια της

και κανείς δεν θα το μάθει

ο βυθός που καταβροχθίζει τον κόσμο μου

αρέσκεται στο μυστήριο

δεν φθείρεται από άσκοπες συζητήσεις

άλλωστε, όσα ειπώθηκαν τείνουν να ζυμώνονται στο σκοτεινό δωμάτιο

άλλοτε νύχτες σαν κι αυτή που ο ουρανός είναι πιο κοντά

κι άλλοτε όσες ξαφνικές ώρες της μέρας η μυρωδιά της

θα υπερβαίνει της μοσχοβολημένης μου γαρδένιας

Ίσως κι απόψε να ξαναδώ τα μάτια της

να χαμογελάνε δίπλα απ’ τα άστρα

και κανείς, μα κανείς δεν θα το μάθει.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου