Η επιστροφή στον χρόνο, αποκαλύπτει τη βαρβαρότητα της φθοράς. Δεν είναι μόνο τα χρόνια που ροκανίσθηκαν, από κείνο το μουλωχτό τρωκτικό που το λέμε χρόνο, μα πίσω από κάθε καταστροφή κυριαρχεί ο βάναυσος διαμελισμός των ιδεών και ιδανικών μας. Ακόμα κι εκείνος ο συμβιβασμός για να υπάρχουμε δίπλα με ξένα σώματα, θολές κι αρρωστημένες ψυχές, είναι η τρανή απόδειξη πόσο φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, πόσο ανάγκη έχουμε το εφήμερο και την παρουσία μας σ’ ένα κοινό που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να μας κατασπαράξει, τη στιγμή που θα ‘μαστε αδύναμοι κι ευάλωτοι, εύκολα θηράματα, που θα θρέψουν τις δικές τους αδυναμίες.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου