Γελούσες έπεφτες στην αγκαλιά μου κι η ερωτική αυγή φώτιζε το
άδειο και βαρύ κεφάλι μου, μα σε νανούριζα τραγουδώντας.
Η μέρα μέσα στη βροχή υψώνονταν κι είχε αποκάμει. Απάνω στο
στενό και γυμνό γοφό σου σωριαζόμουν τέλος απ’ την αϋπνία.
Πικρά πρωινά, όμορφη αγάπη… Τρέλα θολή, εξαντλητική… Στο
ξύπνημα, η μελαγχολία χώρισε αργότερα αυτούς τους εραστές…
Γιατί;… Δεν το ’μαθε κανείς… Κι αυτός ο ίδιος έκλαιγε καθώς
μάκραινε από σένα… Κι από την εποχή εκείνη, πόσες φορές η
αυγή τσαλάκωσε τα ωχρά της ρόδα;…
F. Carco