Ποτέ μου δεν πίστεψα τα πρόσωπα με τον πλαστό λόγο

το κοφτό χαμόγελο

δεν πίστεψα τους γραφιάδες πίσω από γραφεία με κάδρα μεγάλων

τάχα μου ηγετών της χώρας

αμφέβαλα για τους επαίνους των ασπρουλιάρικων ανθρώπων

που δεν κοκκίνιζαν προδίδοντας αδυναμία

με ‘κείνους τους βαλσαμωμένους οφθαλμούς

με λόγο μειλίχιο

με αγγίγματα στους ώμους και τη βιασύνη να σε προσπεράσουν

έχοντας κάνει το καθήκον τους

δεν ένιωσα φιλία αν η χαρά τους στη χαρά μου δεν ήταν πιο μεγάλη

δεν πίστεψα στο φεγγάρι αν δεν ήμουν ερωτευμένος

όπως δεν αγάπησα γυναίκα αν δεν είχε δακρύσει για το ασήμαντο

δεν με πίστεψα όσες φορές γυρνούσα πλευρό

κι έλεγα πως αύριο θα σηκωθώ άνθρωπος καινούριος

γεννήθηκα δύσπιστος

κι αυτό είναι μια μορφή συγκρατημένης ταλαιπωρίας.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου