Βλέπω να περιστρέφεται το ελάχιστο στην κάμαρα. Σπόρος άσπερμος η σκέψη της νύχτας. Ίσα – ίσα ένα φυλλαράκι, που δε γίνεται πια δέντρο. Αναμνήσεις που είναι ψάρια νεκρά στη λιμνοθάλασσα της μνήμης. Δε θα φάμε απόψε, έπαψε η νύχτα να μας τρέφει. Και η ποίηση; A ναι, η ποίηση, βρεγμένο πανί να δροσίζει τα ξεραμένα χείλη.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου