τη μια φορά με την κραυγή του ακρωτηριασμού
την άλλη στη σιωπή που φτιάχνει το επιτύμβιο
Ίσως και γιατί γύρευα το ποίημα
να πιάσει σπλάχνο σ’ ενός κοριτσιού
τη γυρισμένη πλάτη
Τι αγγιγμένο στήθος που ’ναι η ματαιότητα
και τι τουλίπες των μηρών η ονειροσύνη .
Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου