Κι όμως, με τον καιρό

μαθαίνεις

πως το χρώμα των ματιών

σβήνει στο αντιφέγγισμα

της αλήθειας

και πως η αλήθεια

δε δυσκολεύεται να σε πληγώσει

και πως ο πόνος

που δε φανερώνεται

είναι εκείνος που κουβαλάς

μέχρι να κλείσεις τα μάτια

για τις απώλειες

του χρόνου,

για κάθε απώλεια

για κάθε δισταγμό

για κάθε υπομονή

ν' αντέχεις.

Και μαθαίνεις

με τη θλίψη ενός παιδιού

στο σώμα ενός ενήλικα

για τα μικρά σου βήματα

για τη δυσκαμψία να παλεύεις,

πως αποδοχή σε όλα

ισοδυναμεί με τα ναυάγια των πλοίων

που δεν πρόλαβαν να κάνουν

ταξίδια

Και περιμένεις,

μια ζωή περιμένεις

το απροσδόκητο

να 'ρθει

χωρίς καμιά προσπάθεια

αποδεχόμενος τα ευαγγέλια των άλλων

τις προτιμήσεις των άλλων

τα στερεότυπα μιας κοινωνίας

που από παιδί σε ντύνει

με το φανελάκι του καθωσπρεπισμού

που σε ξεβρακώνει σε κάθε μικρή σου

αντίσταση

που σε περιθωριοποιεί

αν δεν έχεις ραφτείς στα μέτρα τους.

Με τον καιρό

μαθαίνεις

πως η αγάπη

δεν τεμαχίζεται

και πως η ανθρωπιά

δεν είναι μερική απασχόληση

Πάντα

μαθαίνεις,

σε κάθε τριγμό

σε κάθε ανάσα

σε κάθε θλίψη

χωρίς να διαπιστώνεις

την τραγικότητα

του χρόνου

που σου ξεφεύγει

καλπάζοντας.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου