Ανασηκώνει αργά το φουστάνι της η νύχτα

όπως μια γυναίκα με νάζι κι ομορφιά

που ξέρει πως κατέχει.

Για να φανεί το φως της μέρας

θα περάσουμε από τον γυμνό αστράγαλο

τα λιγοστά αστέρια που χάνονται

και τα μεγάλα καράβια που 'χουν βρει

απάγκιο αντίκρυ απ' το παράθυρο

με λαμπιόνια και φώτα,

σημάδια μιας νύχτας

που χάνονται στης νιότης το ξημέρωμα.

Τα τελευταία χνώτα

θα γίνουν ένα με τους στεναγμούς

θα μουσκευτούν από τους ατμούς του καφέ

και θα πλαγιάσουν κάτω από το μαξιλάρι

έτοιμα θα 'ναι ξανά

καθώς τα νυχτοπούλια

ετοιμαστούν απόψε

καθώς όλα

θα χωρέσουν ξανά και ξανά

στον κύκλο της ζωής.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

(ανάμεσα στις 6 το πρωί με 7 και κάτι...)