Να μιλήσω για την ποίηση του Λουκά, θα ήταν σχεδόν εύκολο, για τον λόγο, πως αν κάτι σου αρέσει, σου ταιριάζει, σε εμπνέει, σου φέρνει εικόνες και συναισθήματα, τότε ναι, αξίζει να ειπωθεί, να διαβαστεί, να ταξιδέψει.

Μα η ποίηση, όπως και κάθε δημιουργία, μιλάει από μόνη της, αποκτά το δικό της κοινό, κάνει τη δικιά της διαδρομή, αδιαφορεί για τους κριτές και κάθε λογής ειδικούς και διανοούμενους.

Υπάρχει και κάτι όμως, πέρα από την ποίησή του, ένα αξίωμα ανθρωπιάς, εκείνο που δίνει μια ολοκλήρωση και δεν διαχωρίζει τον δημιουργό από τον άνθρωπο. Όταν ταυτίζεται η αξία του ανθρώπου με το έργο του, τότε, οι αναγνώστες τυγχάνουν μια δυναμική ασύλληπτης ομορφιάς, να είναι κερδισμένοι από την αυθεντικότητα των συναισθημάτων, κερδισμένοι πως όσα διαβάζουν, αναβλύζουν από τα έγκατα της ψυχής του, πως μεταφέρονται με πόνο, με οδύνη, με πάθος, με μελαγχολία από τις αρτηρίες της καρδιάς, τότε, αφηνόμαστε στην ανάγνωση, χωρίς να 'χουμε

να προσθέσουμε τίποτα άλλο, γιατί τίποτα άλλο δε χρειάζεται.

Να ταξιδέψει φίλε μου...

(Δημήτρης Ι. Ευθυμίου)