Η αντίληψη του χρόνου

Έτσι που είναι φτιαγμένος ο κόσμος, η μεγαλύτερη απώλεια είναι η αίσθηση της φθοράς. Η αντίληψη, αίσθηση του χρόνου και η επακόλουθη συντριβή μας. Σε σημείο, που αυτό το τρομακτικό οικοδόμημα της σύγχρονης κοινωνίας, αφήνει ελάχιστα περιθώρια αλλαγής, αντίστασης.

Τη μόνη στιγμή, που η αντίληψη ανυψώνεται, είναι όταν ο χρόνος μας επιβάλει το απροσδιόριστο.

Στην τραγικότητα των δυσάρεστων γεγονότων, πάσης φύσεως, διαπιστώνουμε το χαμένο ξόδεμα της ζωής.

Εκείνη τη στιγμή, το οικοδόμημα αντικατοπτρίζει στης αγωνίας το βλέμμα, τη θλίψη, το τέλος, κυρίως όμως τη ματαιότητα, πως πήραμε τη ζωή μας λάθος.

Κι ο χρόνος, που δεν υπήρξε ποτέ φιλικός, συνέργησε με όλους τους νόμους της κοινωνίας για να μας φανερώσει την τραγικότητα.

Θρησκεία, νόμοι κράτους, στερεότυπα, δεδομένα, παραδομένα, όλα εκτελεσμένα με μαεστρία στην αφαίρεση, χρόνου, χρόνων, ζωής.

Κι όπως μάθαμε, δασκαλεύουμε τα παιδιά μας, πάντα για το αναγκαίο που είναι θηλιά βελούδινη. Πάντα με διδαχές, που οδηγούν στη στειρότητα των ονείρων, αλλά στη δημιουργία καλών πολιτών.

Έτοιμα κι αυτά να παραδώσουν τους κανόνες της τραγικότητας.

Μα η φθορά, ελλοχεύει, παραμονεύει μέχρι την εφηβεία και ξεκινά το τρόχισμα στην πρώτη ενηλικίωση.

Και πίσω από τα μάτια, κάποιου που βλέπει το τέλος, αντανακλάται η αδυναμία μας, η ανικανότητα μας ν' αντισταθούμε σε όσα μας επιβάλλονται, σε όσα μας διδάσκονται, σε όσα μας οδηγούν στη σφαγή, γιατί πρόκειται για μια καλά ενορχηστρωμένη σφαγή των δίποδων αμνοεριφίων.

Δημήτρης I. Ευθυμίου