Ψίθυροι μέσα από τις σχισμές των φύλλων

καθώς ο αγέρας βρίσκει τρόπο να εισχωρήσει

ψίθυροι ολημερίς μέσα στο κρανίο μου

που η μάνα με χέρια αγγειοπλάστη

μου έπλασε.

Τα τιτιβίσματα των πουλιών

το τρίψιμο της θάλασσας πάνω από τα βότσαλα

ακόμα κι ο άπιαστος ήχος των σωμάτων από την τριβή

στέκουν στα ράμφη των αποδημητικών πουλιών

που βρήκαν φωλιά κάτω από τα κοφτερά νύχια

των σκέψεων

για όσα υποφέρει ο κόσμος

για όσα υποφέρω

μια ταλαιπωρία για το αδιέξοδο

στα πρόσωπα όσων απουσιάζουν από την καθαρότητα,

για κάθε μορφή τυραννίας που νερώνει τα όνειρα.

Ψίθυροι, από τις απώλειες, για όσους ζωή δεν έχουν

το διορθωτικό του χρόνου που παίζει με το απροσδόκητο

ζάρια.

Ταξίδια κάτω από το χώμα

για προορισμούς που μας ανήκουν στης μνήμης το καταγραφικό

και πουθενά αλλού αφού κανείς δε γύρισε

να μας γλυκάνει το τέλος.

Ψίθυροι στ' αυτιά των ερωτευμένων,

το δισκοπότηρο

που υγραίνει το πάθος

και το κάνει ένα με τη θάλασσα.

Κάπου όλ΄αυτά συνυπάρχουν στο βυθό

της θάλασσας

εκεί που οι σκέψεις στέκουν απόρθητες

σαν τα μεγάλα ναυάγια

που κανείς ποτέ τους δεν είδε.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου