Το λεπτό μυώδες πόδι της

που κρέμεται από το κρεβάτι

μισοσκεπασμένο απ’ το λευκό σεντόνι μας

ακινητοποιεί τρία χρόνια τώρα τον χρόνο

μπορώ να μένω σαστισμένος και χαμένος

για μια ώρα, ίσως και περισσότερο τα πρώτα πρωινά

δημιουργώντας  έναν στρόβιλο αισθήσεων και ιστοριών

να φαντάζομαι μέσα απ’ αυτό το υπερθέαμα

άλλοτε έναν λεπτοδείχτη που ‘χει συγκεκριμένο έργο

την επαναφορά της ώρας την προηγούμενη νύχτα

εκεί που όλα δεν είχαν αίσθηση της ώρας

ή να πλάθω ιστορίες για το πώς αυτή η γυναίκα

θα περπατούσε πάνω στα σύννεφα

μα πάνω απ’ όλα με κυριεύει η επιθυμία

να το λατρεύω

να προσεύχομαι αυτές τις ώρες της πρώτης αυγής

με μια ευχή

ποτέ της να μη θελήσει

να με πατήσει.  

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου