Τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα σβήνουν. Όπως τα χνάρια δίπλα στην ακροθαλασσιά. Η φθορά σε ρυθμούς ανυποψίαστους, μας ξεθωριάζει. Κι εγώ, ακόμα να καταλάβω, να συνηθίσω τον αμείλικτο χρόνο, το τρόχισμα όσων δε θέλω να ξεχάσω. Ίσως, αυτή η επιμονή μου για όσα σημάδεψαν με πύρινο σίδερο τη μνήμη, να είναι μια ταλαιπωρία όμοια μιας χρόνιας ασθένειας. Ίσως πάλι, αυτό να είναι, μια μορφή ανοσοποιητικού συστήματος, για ν’ αντέξω έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνω.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου