Λογισμέ, εγώ λόγια δεν έχω πια.
Όμως τι είσαι εσύ κατ’ ουσίαν;
Κάτι που άλλοτε δακρύζει
κι άλλοτε χαρίζει φως.
Λογισμέ, πού έχεις τις ρίζες σου;
Στην τρελή μου ψυχή
ή στην κατεστραμμένη μου μήτρα;
Είσαι τόσο θρασύς παμφάγος,
καταβροχθίζεις κάθε απόσταση·
έλα και πες μουνα στραφώ
όπως στράφηκε κάποτε και ο Ορφέας
αντικρίζοντας την Ευρυδίκη του,
κι έτσι να δύναμαι να σε χάσω
μέσαστο σπήλαιο της τρέλας.
 Άλντα Μερίνι, μετφ. Ευαγ. Πολυμου