Κάποιες ώρες
αγόγγυστα και παγερά
βύθιζα το βλέμμα στη θάλασσα
ακουμπισμένος στη σκουριασμένη δέστρα
κρατούσα σφιχτά στα χέρια το ξάρτι της ζωής
κι αναρωτιέμαι πως γίνεται με τόσα και τόσα που πέρασαν
το μόνο που απέμεινε
απ’ το ναυάγιο τούτων των χρόνων

να ‘ναι ένα χέρι τόσο ιδρωμένο

να παλεύει να σηκωθεί

να χαιρετήσει

όσα μέσα του δεν αφήνει

Δ.Ε