Όμως τις νύχτες

καταλήγω πάντα

πάνω σ’ ένα ξύλινο τραπέζι

μαχαίρια ακονίζονται πίσω από τον σβέρκο μου

είναι οι σκέψεις, κοφτερές λεπίδες

που ‘ρχονται να χαράξουν τα περασμένα

να σημαδέψουν μέσα στο κελί μου

τις μέρες που διαβαίνω ολομόναχος

κατάδικος

της δικιάς μου ύπαρξης.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου