Μια απουσία

αντίγραφο σκιάς που δραπέτευσε χωρίς την άκρη του ματιού

να τη συλλάβει

εκείνο το απροσδόκητο που θα ‘ταν έρωτας, φίλος, ο δικός μας συγγενής

ένας μύθος μουσικής, ένας ηθοποιός που ταυτιστήκαμε

μέσα σ’ όνειρα

ένα τηλέφωνο, μια είδηση

σάλπιγγες θανάτου

σάλπιγγες απουσίας

Να λοιπόν σε κάτι που μοιάζουμε όλοι, στην πικρή γεύση

που γίνε σκιά ανάμνησης

ένα αντίο που δεν ειπώθηκε

μια πόρτα που κλείσε πίσω μας

χωρίς να προλάβουμε να χαιρετήσουμε.

Δημήτρης  Ι. Ευθυμίου