Προσθήκη λεζάντας

Η πεζή ποίηση της Στροφορμής, του Λουκά Λιάκου, είναι ένα κέντημα, από υπαρξιακές βελονιές που δένουν καλοδουλεμένα κι ελεύθερα σε κάθε ποιητική έκφραση. Ένας μαγικός ρεαλισμός, ένας λεπτός ρομαντισμός που ξεκλειδώνει αισθήσεις και συναισθήματα, χωρίς υπερβολές, διατηρώντας στην ίδια λεπτότητα τις σχοινοτενείς παρεμβάσεις και ρήξεις της συνέχειας. Ποιητικές διατυπώσεις συναρπαστικού στοχασμού, που αφοπλίζουν την υπαρξιακή μας σταθερότητα, ενώ λίγο μετά ενεργοποιούν ερωτήματα.

Ένα ποιητικό αριστούργημα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

«Αχ πως επιπλέαμε αντί να ναυαγήσουμε»

«Είμαστε τέρατα που πεθαίνουν σε απίστευτα βράδια»

«Βρισκόμαστε ένοχοι μιας και τα όνειρα δεν έχουν ταβάνι»

«Η πραγματικότητα μας έχει μάθει να καταβροχθίζουμε ακουμπώντας το πετσί και το κόκκαλο κάτω στο χώμα. Νικημένα, νικημένοι ζητάμε συμβουλές αρνούμενοι την αποτυχία, αρνούμενοι την παντοδυναμία του χαμένου»

«Τώρα που βραδιάζει όσα έχεις πει δεν έχουν ουσία. Ουσία έχουν μόνο τα μάτια σου που’ ναι χειμώνας. Σωπαίνουν σαν βουβό σινεμά, ηττημένες χίμαιρες. Είναι κάρβουνα που με κοιτάζουν και με προδίδουν στο βάθος που κλείνουν»

«Νιώσαμε τη σιωπή να σβήνει και φυσαλίδες να γερνούν κάπου ήσυχα»

«Το σούρουπο είναι χρωματισμένο κορίτσι και δεξαμενή ψευδαισθήσεων»

«Κάπου υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν έχουμε φανταστεί κι είναι όλος μετουσιωμένος σε μια πρόσκληση χρόνων και χρόνων κι όλο κάπου πάει κι όλο κάπου είναι και μας περιμένει»