Κι ήρθε μια μέρα, που τύλιξε το λευκό κεφαλόδεμα στα μάτια της.

«Άσε με να σου μιλήσω. Με τον δικό μου τρόπο».

Μέσα στην πάρεση της νύχτας, έλυσε το φιόγκο της διπλωμένης γλώσσας, περιχαρακωμένες θηλές που ‘κρυβαν τάφους λέξεων,

ιστορίες που ‘μειναν παραφυάδες πάνω απ’ το παγωμένο μάρμαρο,

έτοιμες να ριζώσουν πάνω στο σωστό κορμί.

Μάζεψε μια ιστορία, μια από ‘κείνες που δεν ξεστόμισε ποτέ του.

Έβρεξε με σπέρμα τον αφαλό της.

Χώρισε σε τεταρτημόρια την επιφάνεια της κοιλιά της και έφτιαξε έναν κύκλο, που θα χωρούσε για πάντα τα δυο τους σώματα.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου