Η πρώτη μέρα φθινοπώρου, άργησε. Θα περίμενα ακόμα λίγο καλοκαίρι. Δεν λέω αντίο, στη θάλασσα, στις ζεστές βέργες του ήλιου, ίσως, σε λίγες μέρες από σήμερα να τη χαιρετήσω, όπως κάθε χρονιά, με ένα τουβλάκι μελαγχολίας στο κάστρο που έφτιαξα από παιδί, το απόρθητο αυτό κάστρο της ζωής μου. Έξω, μύρισε βροχή, άχνισε το χώμα, και οι σταγόνες κάνουν κύκλους καθώς σκάνε στο μπαλκόνι, κύκλοι που χάνονται κι επαναλαμβάνονται γοργά ή αργά, όσο ο ουρανός δεν μας φανερώνει τις διαθέσεις του.

Στον ορίζοντα, στο τέλος της θάλασσας που το βλέμμα φθάνει, ο ουρανός ανοίγει τα παράθυρα του,

μας συμπονεί για το άξαφνο μπουρίνι, για το πως μας βύθισε στο γκρίζο της διάθεσης, για το πως μας αναγκάζει να θυμηθούμε τον ερχομό της επόμενης εποχής, για το πως πρέπει να συνηθίσουμε το τέλος του καλοκαιριού.

Οι ελιές, με τον αέρα στα φόρτε του, χορεύουν λίγο άτσαλα, πάλλονται κι αυτές, όπως το μοναδικό όργανο του σώματός μας, που αντιστέκεται, αρνούμενο να δεχθεί την επανάληψη μιας δύσκολης χειμωνιάτικης χρονιάς.

Σε μια ώρα, ο κρυμμένος ήλιος θα αφαιρέσει τη δύση του από τα μάτια μας, τα σύννεφα διεκδίκησαν την ημέρα, την πολιόρκησαν.

Αυτές οι κατακτήσεις της φύσης, μιας φυσικής συνέπειας, θα γίνουν αποδεκτές, ίσως γιατί η γοητεία της φύσης δεν έχει τελειωμό, κυριαρχεί η απεραντοσύνη της, η ομορφιά της.

Θα νυχτώσει νωρίτερα σήμερα, θα νυχτώνει νωρίτερα κάθε μέρα, μέχρι να ξαναγίνει φως, μέχρι η ρόδα του χρόνου να σταθεί ξανά στην Άνοιξη. Κι όσο είμαστε ζωντανοί, όσο αναπνέουμε, θα νιώθουμε τυχεροί, για όσα τα μάτια και η καρδιά ανταμώνει. Είμαστε ακόμα δω, κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από το ελάχιστο.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου