Τα χρόνια, ναι αυτά τα κινούμενα, αστραπιαία κι ασύλληπτα χρόνια. Αυτά που καθώς σκύβεις να τα μυρίσεις, χάνονται, μαραίνονται και κάποτε πέφτουν και γίνονται ένα με το χώμα, ένα με το νερό, ένα με τον ουρανό.

Και καθώς γίνεται αντιληπτή η φθορά, καθώς αναγνωρίζεται η κίνηση, το ξεθώριασμα, καθώς ακόμα και η διαπίστωση, ναι κι εδώ, η διαπίστωση πως όλα μετακινούνται κάτω από την ίδια βαρετή, κουραστική ευθεία, που δε σε λοξοδρόμησε όπως θα επιθυμούσες, παρατηρείς ως θεατής όσα περιστρέφονται γύρω σου, άλλοτε μέσα στα όνειρα, άλλοτε όταν τα μάτια παραμένουν ανοιχτά και στέρεα στο κενό, που έχει πολλά να πει, πολλά που δε λέει, πολλά που ίσως ποτέ να πει.

Τότε αναγνωρίζεις το πρόσωπό σου, την απροσπέλαστη ενδυμασία της ευαισθησίας, έναν ακραίο μαζοχισμό που κι εδώ ξέρεις πως κουβαλάς από παιδί, τότε που πρώτο είπες “αυτός ο κόσμος δεν μου αρέσει”, “αυτός ο κόσμος δεν πρέπει να πονά”.

Κι όλα γύρω έχουν την εξήγησή τους, όλα γύρω δείχνουν τη θυσία σου, μια θυσία όμοια μ' εκείνην του θανάτου, μιας ζωής χαμένης, που θέλεις να κερδίσεις, ακόμα και τώρα, κάπου στα μέσα του χρόνου σου, λίγο πριν από το τελευταίο βαγόνι, που τρέχεις αλαφιασμένος να πιάσεις.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου