Η κατάδυση το ξέρουμε, οδηγεί στα έγκατα

στο σκοτάδι,

στο αβέβαιο παρόν και μέλλον

γιατί εκεί ακόμα και η σκιά αποκτά το σκυλί της

μαύρο σαν κάρβουνο

αθόρυβο και μουγκό

γιατί όλα αναβλύζουν μέσα μας.

Κι ο μίτος της Αριάδνης, χάνεται κάτω από τα νύχια μιας γάτας

γάτα που 'χει το πρόσωπο της συνείδησης

κι έχει για παιχνίδι το γδάρσιμο των αρτηριών της καρδιάς,

αυτά τα ενοχλητικά κενά διαστήματα μιας μη παθολογικής αιτίας

που σταματά το χρόνο, την αναπνοή.

Άντε μετά αν χαθείς, ν' ανέβεις

ν' αναρριχηθείς

αφού και η ευαισθησία

με τα βαρίδια της σε αποσπά από το ξέφωτο.

Μα κάθε φορά

εκείνο το διάφανο κλαδί που βρίσκει τρόπο

να ξεχύνεται μπρος από τα χέρια σου

την τελευταία στιγμή

σ' ανασηκώνει.

Η ζωή ακόμα κι όταν δεν αντέχεται

έχει τη γλυκιά γεύση του κρασιού

το άρωμα των αγριολούλουδων

και του ήλιου τις αχτίδες

να σε βαστάνε

απ' το μετέωρο επόμενο σου βήμα.

Το να ζεις, είναι ένα στοίχημα

το να το κερδίσεις, είναι το επόμενο

που ακόμα δε γνωρίζουμε.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου