Κάθε νύχτα, ο νους
σε κερνά αδιέξοδο
με μια φέτα χλωμού φεγγαριού
κρεμασμένη σ' ένα γλυκόπικρο ποτήρι.
Μα θα 'θελα
στον καλπασμό των κυμάτων
της ψυχής
να 'ρθει μιαν άλλη νύχτα
ξάστερη με χιλιάδες αστέρια
ίδια μ' εκείνην της παιδικής αφέλειας
τότε που το αδύνατον ξεθώριαζε
μέσα στης λαχτάρας τη θέληση
για έναν κόσμο φτιαχτό από της επιθυμίας
τα όνειρα.
Μα περισσότερο απ' όλα
θα 'θελα
της γαλήνης το άγγιγμα
να μου χαϊδέψει τα μαλλιά
να γευτώ ξανά το κενό
τη ξηρασία των σκέψεων
δεμένος σ' ένα σώμα,
κερδίζοντας στο παρά πέντε
τη χαμένη μου ζωή.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου