Δεν υπάρχει γαλήνη να εξισορροπεί τη θλίψη, αφού η πραγματικότητα, ολοένα και πιο συνειδητά σου φανερώνει την ασχήμια του κόσμου. Είναι στην ατελή φύση του ανθρώπου να ποδοπατά, να κατακρεουργεί οτιδήποτε αναπνέει, οτιδήποτε βρίσκεται μπρος του, γι' αυτό άλλωστε η αναγνώριση της πραγματικότητας είναι μια απογοήτευση χωρίς τέλος, μια θάλασσα αναστεναγμών που δεν σ' αφήνει ήσυχο ν' αναπνεύσεις. Ν' αντέχεις, ν' αντέχεις τα χτυπήματα, να υπομένεις την ηλιθιότητα και την κακία, και ν' αναρωτιέσαι για της διαπίστωσης τη βεβαιότητα πως έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι, όσο ο εισβολέας αυτής της γης θα κυριαρχεί λεηλατώντας την ομορφιά.

Ένα φύλλο, σχεδόν γκρίζο, στροβιλίζεται, το ακολουθείς με τα μάτια, ύστερα βιαστικό από του αέρα την πνοή τρέχεις ξοπίσω του να το προλάβεις, ξαποσταίνει για λίγο σ' έναν βράχο που έχει μείνει πάνω του ξερό αλάτι και πριν το αγγίξεις, ξανασηκώνεται, πέφτει στη θάλασσα και σιγά – σιγά με τη δικιά του πλώρη κάθεται στο πρώτο βότσαλο, κι αλλάζει χρώμα, όπως οι εποχές, όπως η ματιά σου απέναντι στην ανθρωπότητα, που νοσεί, που δεν μεταβάλλεται, που δεν εξελίσσεται, που δεν ονειρεύεται.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου