Επέστρεψες εκεί που δεν πλησίαζα. Μέσα σ’ εκείνα τα γράμματα και φωτογραφίες που είχαν αναπαυθεί σ’ ένα αραχνοΰφαντο χαρτοκιβώτιο. Έχουν περάσει χρόνια, αν κι αναγνωρίζω ακόμα την πυρωμένη σφραγίδα της δύσης του ηλίου, τη μέρα που για πρώτη και τελευταία φορά έκανες ένα βήμα πίσω. Είχα τη βεβαιότητα από εκείνην τη στιγμή, πως εκείνο το βήμα σου, θα ‘ταν σημάδι πένθιμο, το στίγμα μιας αιώνιας καταδίκης, όσο κι αν περιπλανήθηκα σε ανέλπιδες φαντασιώσεις και ταραγμένες μέρες.

Το να θυμάμαι το πρόσωπο της λαχτάρας σου, το διασκελισμό ενός αρπακτικού που πέφτει με ανασηκωμένο τον βηματισμό στην αγκαλιά μου, το να διαβάζω τα ορμητικά σου γράμματα, από το πλήθος των λέξεων σου, το αδάμαστο πάθος σου και τις αιώνες υποσχέσεις αγάπης, την υπερβολή σου για το «αν σε χάσω θα πεθάνω», βυθίστηκαν μέσα σε τριάντα εκατοστά βηματισμού, κάτι λιγότερο από δυο δεύτερα μιας οπισθοχώρησης , που διέγραψε μια άλλην ιστορία αγάπης, που μόνος πίστεψα.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου