Πίσω από τα ρομβοειδή σιδερένια ρολά, που σχηματίζουν μιαν άλλη όψη μιας φυλακής, κανείς δε γνωρίζει από πριν το άδοξο του τέλος. Από το πράσινο σταυρό που αναβοσβήνει, δεν περιμένεις να σηκώσεις το βάρος του σταυρού που σέρνεις,  χωρίς την υποψία πως κάποια στιγμή θα ματώσεις. Στο βάθος του χρόνου, οι τζαμαρίες θα καθρεφτίζουν τη φθορά, τα χρόνια που αλλάζουν το πρόσωπο, σχηματίζοντας κάποιον που δε θ’ αναγνωρίζεις.  Μια θλιμμένη όψη, σ’ ένα χώρο που τα φάρμακα των άλλων είναι τα φαρμάκια ενός νέου που ένιωθε πετούμενο φυλακισμένο.

Μα όλα συνηθίζονται. Κι γι' αυτό μυρίζει -καιρό τώρα- θάνατος.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου