Χαμένη αξιοπρέπεια

Είμαι κοντά στο φρέσκο σημάδι του φευγιού σου

πάνω στα ίχνη σου σέρνομαι

οσφραίνομαι τη μυρωδιά σου

δεν ξέρω γιατί η θύμησή σου μου προκαλεί

μια αβέβαιη κατάβαση στον διασυρμό της υπόστασης μου

εκλιπαρώντας

ταπεινώνομαι

κι εσύ που μ’ έχεις θάψει στης λήθης το ποτάμι

στέκεις ατάραχη

ορθώνεσαι με μάτια ξένα

μ’ ανάστημα κυνηγού που αφήνει το θήραμα μισοπεθαμένο

γυρνάς την πλάτη

Εκεί στα ματωμένα γόνατά μου

στο τελευταίο σκαλοπάτι της αξιοπρέπειας

στα δάκρυα που έπνιξαν την ανάσα μου

θυμάμαι πως σε ήξερα

θυμάμαι την πέτρινη καρδιά σου

που αγάπησα

χωρίς τίποτα δικό μου να κρατήσω.

του Δημήτρη Ι. Ευθυμίου