Πασχίσαμε να βρούμε το μονοπάτι

προς το ξέφωτο

ήσαν πολλά τα φύκια που μας αγκάλιαζαν

κι ο καθένας όπως ορθώς φημολογείται

έδινε τον δικό του αγώνα

γκρεμίζαμε κι ανασταίναμε τα οδοφράγματα

αναρριχούμασταν ίσα – ίσα για κάποιες δανεικές αναπνοές

δεν ήταν δίκαιος ο αγώνας

η τράπουλα σημαδεμένη από τη γέννηση μας

όσο κι αν παλέψαμε

τροφή βρήκαμε στα συσσίτια του χρόνου

κάτι λίγο σήμερα, κάτι περισσότερο χθες

ξέφυγαν όλα όσα επιθυμήσαμε από το χέρι μας

ζητιανέψαμε ταπεινωμένοι για το ελάχιστο

κάπου στη μέση μιας κυλιόμενης διαδρομής

είδαμε το τέλος σα σωτήριο δώρο

και ξεχαστήκαμε

όπως ξεχνιούνται όλοι.

του Δημήτρη Ι. Ευθυμίου