Ταιριάζει η πλάνη σαν τα μεγάλα καλοκαιρινά δειλινά, σαν τους έρωτες που μοιάζουν σε φρούτα των πόλεων, καλογυαλισμένα, αστραφτερά, ογκώδη, μα άγευστα και σκουληκιασμένα.

Όλα έχουν ημερομηνία λήξης ή την εικόνα μιας βιτρίνας που κρύβει την ατέλεια. Ο χρόνος επιβραδύνει τη συντήρηση, ελλοχεύει την αργοπορία της φθοράς.

Δεν έμοιαζε τίποτα το τώρα μ’ εκείνο το χθες της εφηβείας. Ερωτευμένος σήμαινε γυμνός από σκέψεις και φορτισμένος με πάθη κι αδέσμευτη λογική. Σήμερα, εκείνες οι μέρες, γυαλίστηκαν και περάστηκαν με βερνίκι της πραγματικότητας, εκείνης που πορεύεσαι εξ αναγκασμού στη διατήρηση της συμβατικότητας. Μα πάντα, πίσω απ’ όλο αυτό το μπέρδεμα της ζωής, πίσω απ’ όσα θεωρείς αναγκαία, ακούγεται εκείνο το τραγούδι του παρθένου ερωτευμένου, οι σάλπιγγες μιας χαμένης εποχής. 

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου