Ποια μέρα θα θυμάμαι; Που να ‘χει μέσα της έναν σκοπό, μια μελωδία, ένα άρωμα που φουσκώνει τα πνευμόνια και μια γεύση γλυκάνισου στα χείλη. Να είναι άραγε εκείνα τα χρόνια της πρώτης εφηβείας, πίσω από μια γερασμένη ελιά, για εκείνη τη Μαρία που μύριζε λεβάντα, με κερασένια χείλη, που φιλούσε όπως ένα χταπόδι το βότσαλο, την ώρα που το χέρι του ψαροντουφεκά παλεύει να το φέρει στον έξω κόσμο ή μήπως θα ‘ ναι εκείνη η μέρα λίγα χρόνια πριν που τα χαμόγελα και η δίψα στα μάτια των τότε συνομήλικων παιδιών περίμεναν τον καραγκιόζη μου να φανεί πίσω από ένα άλλο δέντρο, τη μουριά της παλιάς μου γειτονιάς.

Μπορεί να είναι κι εκείνη η μέρα, που πρωτογνώρισα την υφή της γαλήνης μέσα από μια γυναίκα ή το ανάλαφρο αεράκι πάνω στην κορυφή του Ταϋγέτου καθώς τα πάντα φανέρωναν τη μεγαλοσύνη της φύσης. Μα μπορεί εκείνη η μέρα να είναι, ακόμα και η τελευταία μέρα της κόλασης, την ώρα που μήνες αυτοεξορισμένος στα έγκατα της, από ένα τίποτα αναβλήθηκα στο στόμιο της ζωής. Θα είναι μέσα σε όλες εκείνες, οι μέρες που συναντώ τα δακρυσμένα μάτια της κυρά Βασιλικής μου, τα χέρια της που με κρατούν για όσο βαστά η μέρα του ερχομού μου, ακόμα και τα χέρια κάποιων ασθενών που ‘χουν δυο φορές τα χρόνια μου, με τις ευχές που είναι πολύχρωμες πεταλούδες μέσα στο γκρίζο τοπίο τούτο του κόσμου.

Έχω μέρες να θυμάμαι.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου