Θα προτιμούσα να ‘χα διαψευστεί για το άγγιγμα του χρόνου στον ώμο μου. Τον περίμενα άλλωστε να φανεί μέρες. Είναι σα να βλέπω τη μορφή του, λιγότερο σαρκαστική από τις όσες φορές που μ’ επισκέφτηκε. Αυτή τη φορά διακρίνω μια λύπη, μια διάθεση σιωπής, χωρίς τις γνώριμες βεβαιότητες. Ελεήμων ή με περιφρονεί;

Αυτή τη φορά ο γνώστης που δεν έχει λαθέψει ποτέ του, αποτραβιέται γρήγορα, χάνεται σαν να σηκώθηκε ένα απαλό αεράκι και να μου πήρε την άσπρη τρίχα του ώμου, που όταν είχε πέσει είχα προλάβει να τη δω με την άκρη του ματιού, τόσο φευγαλέα, όπως μια σκιά στη γωνία που χάνεται.

Κι όμως, είναι άλλη μια βεβαιότητα, καθώς διακρίνεις, πως πίσω απ’ την ομορφιά που είχες ανάγκη να πιστέψεις, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μιαν άλλη αυταπάτη.

Κι αυτή τη φορά, νιώθεις πως οι ήττες σου γίνονται μαύρα πουλιά, κοράκια που ξοδεύουν κραυγές για ένα τίποτα.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου