Πρέπει να πάψω ν’ αναρωτιέμαι

γνωρίζω τα αυτονόητα

πως ξεδιψάω με νερό

πως η θάλασσα υπάρχει

πως ο ουρανός είναι εκεί

ακλόνητος στη δικιά του κίνηση

μα γύρω σ’ αυτόν τον κόσμο που θαρρώ πως υπάρχω

τα πάντα χωρίς τη θέλησή μου αναδιπλώνονται

μυρίζω την αποσύνθεση

από σάρκα ήταν οι υποσχέσεις άλλωστε

των ερωτευμένων

της φιλίας

ή των ιδανικών που υποχώρησαν καθώς αποτραβήχτηκε

η ορμή της θάλασσας

καθώς ο ουρανός έπαψε να κινείται

και ξεγυμνώθηκαν οι ψυχές

αποδίδοντας την κόλαση των ζωντανών

Ξέρω πως πρέπει να σταματήσω ν’ αναρωτιέμαι

αν η λαίλαπα της πραγματικότητας μου επιτρέψει

να ονειρευτώ ξανά

με την ίδια παιδική αφέλεια

να ξαναστήσω τον χαμένο μου κόσμο

μέσα από τα αποκαΐδια

με μια ανάσα

να με ξαναβρώ.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου