Μεγάλωσα κατά το σκεπτικό των άλλων με μια αδυναμία, έτσι διαγνώστηκε από κάποιους που με ξέρουν. «Είσαι και θα παραμείνεις ένας φτωχός ονειροπόλος. Αδύναμος να κυριαρχήσεις, αδύναμος να δεις την πραγματικότητα»

Αδυναμία μου, σ’ ευχαριστώ για τους περίπατους στη θάλασσα, ειδικά αυτήν την εποχή του χειμώνα. Σ’ ευχαριστώ για τις μικρές φυγές μου, για το χαμόγελο των λίγων απλοϊκών ανθρώπων που γνωρίζουν τον πυρήνα της ζωής, έξω από τα τσόφλια των καλοντυμένων και δήθεν μορφωμένων. Σ’ ευχαριστώ, για το δώρο της απόσυρσης, σ’ ένα ψαροχώρι που βουνό και θάλασσα σμίγουν σαν εραστές αιώνιοι. Σ’ ευχαριστώ για τις σκοτοδίνες που με ταλαιπωρούν, για εκείνες τις ευαισθησίες που θεριεύουν τις αισθήσεις για το ελάχιστο, όπως την άξαφνη πληρότητα που ένιωσα αντικρίζοντας το επίμονο αγριολούλουδο μέσα στην καρδιά της πέτρας. Σ’ ευχαριστώ για τα λίγα όχι που κατάφερα να πω κι ακόμα για εκείνους τους συμβιβασμούς που χρόνια μετά μίσησα. Μπορώ ακόμα να σ’ ευχαριστώ για τη μισή μου χαμένη ζωή και τα λίγα ένδοξα χρόνια, που ήσαν φάροι διαπίστωσης της τραγικότητας του ανθρώπου.

Αδυναμία, υπάρχω, αν υπάρχω, γι’ αυτό που μου δώρισες.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου