Θα ‘σαι πάντα εδώ
στο χέρι που λυγίζει πριν σ’ αγγίξει
στον κοιτώνα της αυτοεξορίας μου
όπου θα σε κοιτάζω από απόσταση
χωρίς ιστούς και μυς θα ‘μαι αδύναμος να σε προλάβω
η σκιά σου θα σβήνει με την ανάσα μου
μα θα ‘σαι εδώ
πίσω από τα βαλσαμωμένα βλέφαρα μου
που θα κρατούν τη μορφή σου παγωμένη
ενώ θα σου φωνάζω να ντυθείς, πως κάνει κρύο απόψε
πως πρέπει να μείνεις ακόμα λίγο
κι ακόμα λίγο
Θα ‘σαι ακόμα εδώ
πάνω στις νότες των τραγουδιών
στα φοβισμένα μου χαμόγελα
στο χέρι το δειλό που αγγίζει το μαχαίρι
να το περάσει δοξάρι στις άχρωμες μου φλέβες
με τη φωνή σου θα ‘σαι δω, να μου λες:
αγάπα τη ζωή
όπως μ’ αγάπησες.
Δ.Ε