Σε μια από τις τόσες ιστορίες της, που περικλείουν σχεδόν έναν αιώνα (οδεύει στα 97 της), ο άνθρωπος μου, θυμήθηκε πως πριν 30 χρόνια , μέσα από χωράφια, καλαμιές κι άγονη ακόμα γη, μας έπαιρνε από το χέρι για να μας πάει κάθε μέρα στη θάλασσα. Την παραμικρή λεπτομέρεια, από τα σκυλιά που μας πήραν ξοπίσω, το φίδι πάνω στην καλαμιά, τα γέλια και τον Ιταλό παραθεριστή που είχε χάσει τη γυναίκα του και με σπαστά ελληνικά δεν σταματούσε να μιλάει, ιστορίες που δεν καταλαβαίναμε. Και πίσω από το αδιάκοπο χαμόγελο της για όσα ξέβγαζε η μνήμη της, εκείνο το υγρό βλέμμα της για την αδικία του χρόνου καθρεφτιζόταν μέσα στο φόβο μου, τη στιγμή που όλα αυτά δεν θα υπάρχουν.
Δ.Ε