Κάποιοι θαλασσοδέρνονται
μέσα στην αλμύρα
της θάλασσας
πόσο τους νιώθω
σα να 'μαι δίπλα τους
στο κατάρτι
στην πιο μεγάλη φουρτούνα
που ζει
το μέσα μας
Δ.Ε
Με μια ανάσα: είναι ποιητική έκφρασή μου, χωρίς επιστροφές, η στιγμιαία προβολή των συναισθημάτων, τα μεγάλα ή μικρά ερεθίσματα που πυροδοτούν το αλάφιασμα σε γραπτό λόγο, η λαχτάρα της έκφρασης. Είναι ακόμα, οι ελεύθερες απόψεις μου, οι ανησυχίες μου και η διάθεσή μου σε πρώτο χρόνο. Είναι και όσοι συγγραφείς, στοχαστές, ποιητές μ' εκφράζουν. Γράφουμε για να υπάρχουμε, για όσα μας αντιπροσωπεύουν, για όσα κερδίσαμε και γι' αυτά που χάσαμε, για όσα -ματαίως - ελπίζουμε.
Καθώς, μια ρυτίδα κάνει την εμφάνιση της, μια αυλακιά του χρόνου χαραγμένη, που περονιάζει από βροχή ή από δάκρυα, εκθέτει τη διάβρωση όσων ήρθαν ή όσων δεν ήρθαν.
Γιατί ο χρόνος, έχει αυτή την υποκειμενικότητα, ανάλογη μιας διαδρομής. Δε χαράζει τυχαία πάνω στο δέρμα, ζωγραφίζει το πέρας όχι μόνο κυτταρικά αλλά προπαντός συναισθηματικά.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου
Μου αρέσει το ρήμα, συντρίβω.
Διαχρονικό δάνειο στη γραμματική
με συνώνυμα:
κομματιάζω, θρυμματίζω, συνθλίβω
συντρίβω
τα δεδομένα μου
συντρίβω
τα παραδομένα μου
συντρίβω την τάξη
την εξουσία
τους μαλάκες
συντρίβω
και συντρίβομαι
και γίνομαι κομμάτια
θρυμματισμένα
αέρινα
που χάνονται
στο στομάχι
κι εν συνεχεία
στο έντερο
της λήθης.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου