Κι ότι ποθήσαμε, σα λυσσασμένα ζώα, σχεδόν ακυβέρνητοι για καιρό, με δίψα στα χείλη, με μια καρδιά λαβωμένη, με χέρια στατικά, με σώμα στερημένο, είναι γιατί θεωρήσαμε ανδρεία τη φυγή, να φεύγεις μακριά από όσα δε μπορείς να κατακτήσεις, δίνοντας ελευθερία, αποδεχθέντας τις ήττες σου που ο ίδιος επικαλέστηκες. Μα τις νύχτες, αυτές οι παλιρροιακές επιστροφές δεν καταλαγιάζουν, δεν σ’ αφήνουν ήσυχο, είναι που κι ο ηττημένος νιώθει μια δυσαρμονία μέσα του, αν η ανδρεία έχει στο άλλο μισό πρόσωπο της ψυχής τη μορφή της δειλίας, αν όλο αυτό είναι μια χαμένη ζωή.  

Δ.Ε