Θα ΄θελα να γεννιόμουν αλλιώς

με κάμποσα κιλά ευαισθησίας λιγότερα.

Θα 'θελα το εσωτερικό δάκρυ να μην έτρεχε μέσα μου

να ξέσπαζε σα χείμαρρος από τα μάτια

Θα 'θελα οι αρτηρίες της καρδιάς

να μην ήταν ξεχαρβαλωμένες χορδές κιθάρας

μα ατσάλινες βέργες ,σταθερές, γερές

σε κάθε σκέψη, θλίψη μου.

Θα 'θελα να μη μπαίνω

στη θέση του άλλου

με το βάρος ενός κόσμου

μα σα φύλλο φθινοπωρινό

που στο πρώτο στροβίλισμα

θα πετάξει.

Ζητώ πολλά

μα ξέρω πως μεγάλωσα

κι αυτή η καρδιά έμαθε

να ζει έτσι

να κυριεύεται

και να διασπάται

σ' έναν υπόκωφο λυγμό.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου