Η ζωή, το απροσδόκητο, το αβέβαιο, το σήμερα υπάρχω, αύριο ποιος ξέρει;

Η ζωή, δέσμια, των δεσμωτών της, των κινούμενων ρομποτικά ζωντανών νεκρών της.

Δεσμώτες, των προσδοκιών, των πανταχού παρών αναβολών μας, δεσμώτες του χρόνου, κυριευμένοι των πρέπει, ηττημένοι των θέλω μας.

Η ζωή, γι' αύριο, πάντα αύριο, αν ζούμε αύριο, γιατί ο μελλοντικός χρόνος κυμαίνεται, ταξιδεύει στο άγνωστο, καταρρίπτεται, θρομβώνεται σε μετέωρες στιγμές και σβήνει, πιο γρήγορα, πιο ύπουλα, απρόσμενα.

Ζούμε για να τροχιζόμαστε, απ' όσα μας παρέδωσαν, απ' όσα μας δυναστεύουν, απ' όσα πρέπει ν' αντέξουμε.

Τροφοδοτούμε το σύστημα, τις πολλές υποχρεώσεις, το μένει για μας ένα τίποτα. Αξόδευτος χρόνος, αξόδευτη ζωή, αξόδευτη διαδρομή και τέλος.

Πιο γρήγορα, πιο πολλά, πιο αποδοτικά και πάντα στο τέλος της μέρας, κουρασμένοι, αγχωμένοι, μόνοι.

Κι ένα γαμώτο, κάπου στη μέση της διαδρομής, που κάνει κρότο, κρότο στο μέσα μας, κρότο για όσο μας απομένει.

Ποιος ξέρει για πόσο;

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου