Θα μπορούσε, και είναι, εν άγνοια μας μια χαμένη, αξόδευτη ζωή. Γιατί το χθες, το σήμερα και το αύριο πατικώνονται ανυποψίαστα πάνω στα ίδια ίχνη της συνήθειας, σε σημείο που με το χρόνο γίνονται τόσο βαθιά, που δε μπορούμε να σηκώσουμε ανάστημα.

Ξοδεύουμε αυτό το πολύτιμο δώρο της ζωής, υποταγμένοι στους κανόνες των άλλων, στις οργανωμένες κοινωνίες που επιβάλλουν προς όφελος τους το δικό μας ψαλίδισμα, αφαιρώντας ενθουσιασμό, δημιουργία. Οποιαδήποτε ανατροπή των δεδομένων, θεωρείται από το σύνολο επικίνδυνο για τη σωστή ομαλότητα. Μια κοινωνία που επιβραβεύει τους πιστούς του συντηρητισμού, που περιθωριοποιεί το διαφορετικό, γιατί προσβάλει την κανονικότητα.

Οι εκτός του κύκλου, είναι οι άπιστοι του συστήματος, εκείνοι που πρέπει να διώκονται για να μην ταράξουν τα ήρεμα νερά των θεσμών.

Ξοδεύουμε ανυποψίαστα χρόνο, ζωή, στιγμές, αργοπεθαινούμε διατηρώντας τις διδαχές των άλλων, ξοδεύουμε ότι ονειρευόμαστε προς χάριν μιας απρόσωπης έκφρασης στερεοτύπων και καλουπώνουμε ακόμα και τα παιδιά στα ίδια παραδομένα μιας κοινωνίας, που επιθυμεί να μην σπάσει ο αλάνθαστος μηχανισμός μιας δουλείας ανυποψίαστης, μα αποτελεσματικής στην αφαίρεση χρόνων.

Κι ο χρόνος πάνω στον καρπό, να μας οριοθετεί τα όρια μιας υπολογίσιμης ημέρας.

Και το απρόβλεπτο να ελοχεύει, όπως η σκιά μας που μας ακολουθεί σαν πιστό σκυλί.

Κι εμείς, που δε ζήσαμε όσα επιθυμήσαμε , θυσιάζοντας μια ζωή που δε γνωρίσαμε.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου