Το να επαληθεύεται η σκέψη της εφηβείας με την ηλικία που πλησιάζει στα μισά ενός αιώνα, είναι απλά ένα χάσιμο χρόνου, όσο κι αν αυτά τα χρόνια επιβεβαίωσαν την τραγικότητα, μια τραγικότητα που ορίζει τον άνθρωπο ατελή και καταστροφικό.

Να ζεις σημαίνει να εθελοτυφλείς απέναντι στις διαστάσεις σου, έγραφε ο στοχαστής Εμίλ Σιοράν, κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί μέσα από μια πολυδιάστατη ερμηνεία σκέψεων και τοποθετήσεων.

Εθελοτυφλούμε πολλάκις, όπως στην αδιαφορία απέναντι στους αδύναμους, συντηρώντας το εγώ μας, εθελοτυφλούμε σε ότι δε μας ανήκει ή σε ό,τι προσπερνάμε μέσα στον ήδη ασταθή εσωτερικό μας κόσμο, διαφυλάσσοντας έναν εύθραυστο κι ετοιμόρροπο οικοδόμημα ψευδαισθήσεων. Τα χωρίς θεμέλια μιας κινούμενης ουτοπίας προδίδουν την κατάρρευση μιας ασφάλειας, που είναι έτοιμη στην πρώτη γενναία διαπίστωση ν' αλλάξει τα δεδομένα μας,

Μ' ένα φύσημα αέρα συνειδητότητας, τα πάντα αλλάζουν.

Ο άνθρωπος όμως επιθυμεί, τη συντήρηση του κύκλου του και των παραδόμενων του, τρομάζοντας στην όποια αλλαγή επιφέρει η αλήθεια. Άλλωστε και η ίδια η αλήθεια, ερμηνεύεται με εργαλεία αυτοσυντήρησης κι όχι με την παρατήρηση και με τις ανάγκες, αφού κι αυτές ενδέχεται να επηρεάσουν το οικοδόμημα μας.

Η ατέλεια του ανθρώπου, είναι και η καταδίκη του, αυτοκαταστροφική και καταστροφική για το σύνολο της ανθρωπότητας. Μόνη διέξοδο, η ρήξη, η μεγάλη ρήξη όσων έχει λαθεμένα δημιουργήσει γύρω του.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου