Να μείνουμε μόνοι

γιατί μόνοι γεννηθήκαμε και πορευτήκαμε

μέσα στης οχλοβοής τον ίσκιο.

Γιατί η απάτη που μας δόθηκε για έναν ωραίο κόσμο

σε γλυκό ποτήρι

μούσκεψε τα χείλη μας στης εφηβείας την ελπίδα

λεκιάστηκε όμως καθώς οι πρώτες άσπρες τρίχες

χάιδεψαν τ' αυτιά μας.

Αλήθεια, πόσα περιμέναμε; πόσα επιθυμήσαμε; Και πόσα όνειρα

χάθηκαν πίσω από τις αχτίδες του ήλιου ενός επίμονου χειμώνα

εκείνου που κατοικούσε από πάντα στης καρδιάς τον καρπό.

Άνθρωποι της νοσταλγίας

άνθρωποι της ευαισθησίας

έτσι μας ονόμασαν όσοι πορεύτηκαν χωρίς ήττες

όσοι ακολούθησαν πιστά της συντήρησης τον δρόμο

εκείνοι που αποδέχτηκαν τον κόσμο κι έγιναν όμοιοι

πιστά αντίγραφα ενός λεπτοδείκτη που δε σταμάτησε ποτέ του

να αισθανθεί, να νιώσει τις συντριβές της ανθρωπότητας

την αμετάβλητη ασχήμια ενός κόσμου που νοσεί

και συντηρείται από την ασθένεια της ψυχής.

Μόνοι

μέσα σ' ένα δωμάτιο

σταθμευμένοι,

ταξιδιώτες μιας ανάγκης

μιας δίψας για όσα αγγίζει το όνειρο

για όσα γκρεμίζονται μ' ένα φύσημα ανέμου

για όσα αυτός ο κόσμος σου νοθεύει.

Όλα μετακινούνται στον ίδιο ρυθμό

μιας στείρας κοινωνίας

κι εγώ ακόμα παιδί

με μια ρόδα ποδηλάτου να γυρίζω τα όνειρα

να γυρίζω τον κόσμο

και να σκοντάφτω στης πραγματικότητας

τα ορθωμένα τείχη.

Μόνοι

όπως ο λύκος που απομακρύνεται από την αγέλη

και που γυρίζει – γυρίζει

μέσα στης σιωπής

των υπόκωφων λυγμών του.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου