Οι πρώτες βροχές στο χωριό, έχουν πρωτίστως το ξέπλυμα της ανθρώπινης κίνησης. Συναντιόμαστε κάτω στο λιμανάκι, οι μελαγχολικοί, οι παιδεμένοι, και οι ψαράδες, οι τελευταίοι κοιτούν τη θάλασσα για να τους απαντήσει, για το αν πρέπει να βγουν με τα καΐκια τους, οι παιδεμένοι για τα δικά τους ναυάγια κι εμείς για ότι φέρει στο μυαλό το ελαφρύ φθινοπωρινό αεράκι.
Οι πρώτες βροχές, έχουν και μια υπόγεια κίνηση, κυρίως για τους μελαγχολικούς. Συνήθως, ξυπνούν μέσα μας τα περασμένα, από αγάπες, έρωτες, παρέες και ταξίδια. Άλλοτε, ανιχνεύουμε μυρωδιές, άλλοτε γέρνουμε τον σβέρκο προς τα πάνω ή ακόμα πιο πέρα, εκεί που το σκοτάδι της θάλασσας μοιάζει ένα μεταξωτό φόρεμα που κυματίζει αδιάκοπα. Εκεί, που όπως και πέρυσι, μια μέρα σαν τη σημερινή, δόθηκε το σημείο εκκίνησης της μελαγχολικής περιόδου, από τις σταγόνες που πέφτουν στον ξύλινο κορμό μιας βάρκας.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου