Τα βράχια που απλώνονται για μισό χιλιόμετρο δρόμο, ανάμεσα στον Αγ. Νικόλαο με την παραλία Πανταζή, είναι ένα βραχώδες στρώμα στο ύψος των κυμάτων για διακόσια, ίσως και παραπάνω μέτρα πριν βυθιστείς. Μπορείς να τα περπατήσεις όταν η θάλασσα κοιμάται, να κάνεις χάζι τα καβούρια μέσα στις λάκκες αλατιού, να δεις ακόμα τους αυτοφυείς θάμνους κάπαρης ή άλλα μικρά θαμνώδη που ζουν σε δυο κόσμους, κάτι σαν τον κόσμο της περιοχής, που το καλοκαίρι ξεμυτίζει ή όπως απόψε που εν ώρα εφημερίας περπατάς στο μισό πια σκεπασμένο από τη θάλασσα και συναντάς τη σκιά σου και που κι αυτή χάνεται στις αναρίθμητες μικρές ή μεγάλες λάκκες, υγρές, με λιγότερο ξερό αλάτι και με έντονο τον ήχο των κυμάτων που σε πλησιάζουν. Ενώ το κάτι παραπάνω από μισοφέγγαρο σου δείχνει τον δρόμο της στεριάς, τα σταθερά βήματα, τις μικρές σου ακροβασίες, το πώς να βγεις στο τσιμεντένιο δρόμο της επιστροφής και να επιστρέψεις, έχοντας πάνω σου τη μυρωδιά της θάλασσας, έχοντας παραμάσχαλα τους λόγους που σε κρατάνε ακόμα εδώ.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου