Καλοκαίρι στο τέλος

και μια θάλασσα

από σκέψεις

να μας

καταβροχθίζει

 

Τι να πρωτοθυμηθείς;! Που να εστιάσεις; Και πως με αυτά τα φθαρμένα – πολύ χρησιμοποιημένα δίχτυα της μνήμης που ανασύρουν αδιάκοπα, να θυμηθείς τους λίγους θησαυρούς που έζησες.

Ναι, μεγαλώνουμε, γοργά, μ' ένα πελέκισμα του χρόνου που χαράζει πάνω μας τα όμορφα και τ' άσχημα. Βαθιές ουλές ποτισμένες απ' όλα τ' ανθρώπινα συναισθήματα.

Κι αν τέτοια μέρα, μια μέρα πριν, στροβιλίζονται τόσα και τόσα, λες υπάρχω, υπάρχω ακόμα δω με τις ατέλειες μου και με μικρά όμορφα που διατηρούνται από παιδί σα φυλαχτά.

Με μια ευαισθησία για το ελάχιστο, που είναι όλη μου η περιουσία, ως επισκέπτης του χρόνου.

Δεν έζησα και λίγα. Κι αν η διαδρομή ήταν δύσβατη κι ώρες – ώρες ατελείωτο το σκοτάδι, μια χαραμάδα φως έδινε το πάμε λίγο, πάμε ακόμα.

Ναι, πάμε ακόμα, όσο πάει, ταξιδεύοντας πάνω στο κατάρτι του αδιευκρίνιστου χρόνου.

Πάμε, για όσο πάει...

Δ.Ε