Γέρνεις, το σώμα, δε ξαποσταίνει, καθώς οι μέγαιρες σκέψεις, ανοίγουν τα ήδη κουρασμένα μάτια.

Και μέσα στο πυκνό σκοτάδι, αναμοχλεύεις το χθες που θες να ξεχάσεις και ψάχνεις όσα ψάχνεις μέρες, που ήξερες ίσως, που δε σταματάς να σκάβεις σαν κάποιον ανθρακωρύχο που ξεχάστηκε, πως πάνω απ' τα πετρώματα υπάρχει φως.

Υπάρχει το πυκνό σκοτάδι, δειλό μόνο το φως μιας φέτας λεμονιού, το φεγγάρι.

Και πάνω απ' το ταβάνι που δε βλέπεις, πέφτουν χιλιάδες πευκοβελόνες σκέψεων και σε ματώνουν.

Δε θελήσαμε πολλά, δε ζητήσαμε πολλά, μονάχα μια τζούρα ευτυχίας, μονάχα μια ομορφιά και ξανακλείνεις ματαίως τα μάτια.

Δ.Ε